Kasumi Ishi Story - Rozdział 4 cz.1 „Ichigo. Pasuje do ciebie, a raczej do twoich włosów.”

Niebo pociemniało i zagościł na nim piękny księżyc. Większość ludzi już spało, tylko w niektórych oknach paliło się światło. Wiatr delikatnie bawił się moimi włosami. Szłam powoli i pewna siebie. Zatrzymałam się nagle i rozejrzałam. Pusto. Nie ma go. Przez chwile czułam się samotna. Nie ma go ze mną. Odwróciłam się i spojrzałam w stronę z której się udaje. Zamknęłam na moment oczy, po czym odwróciłam się na pięcie i ruszyłam dalej. Chcę zapytać o coś Tenone. Jaki ma związek z Naruto i czym ona jest. Nie wydaje mi się NORMALNA. Nie wiem dlaczego ale czuję się przy niej bezpieczna, tak jak przy Naruto.

***

Delikatnie zapukałam w drzwi czerwonowłosej. Po chwili otwarła mi je osobiście. Była zdziwiona moim przybyciem. Zaprosiła mnie do środka. Zaczęło dziwić mnie jej zachowanie. Z tego co mi opowiadano, Tenone była strasznie wybuchowa. Zatrzymałam się w kuchni i spojrzałam na nią.

-Nie ma – szepnęłam.

-Co ci się stało? – zapytała.

-Gdzie… jest… Tenone?- syknęłam powoli.

-Przecież to ja!- sprzeciwiła się.

Poczułam delikatne ukłucie na szyi, jakby mnie komar ugryzł. Nie ma tego uczucia. To nie jest Tenone. Tenone została porwana! Szybko przestałam myśleć o tym i chwyciłam ją za szyję. Zaciskałam coraz bardziej. Próbowała się oswobodzić, jednak na daremnie.

-Powiedz, gdzie ona jest! – powiedziałam jeszcze spokojnie.

-Nie powiem ci! –napluła mi na twarz.

Rzuciłam ją o ścianę obok. Niestety przeleciała na wylot. Użyłam za dużo siły. Szybko pobiegłam za nią. Nie była zbytnio wytrzymała. Podniosła się z ziemi i dobyła Kunaia. Jej wygląd się zmienił. Moim oczom ukazała się Kunoichi Trawy. Zmarszczyłam brwi i również dobyłam Kunaia.

-Przejrzałaś mnie! Ale jak! – krzyknęła i wypluła stróżkę krwi.

-Możesz perfekcyjnie skopiować wygląd. Skopiować Chakrę. Ale nie skopiujesz tej wewnętrznej chakry! – krzyknęłam. – Tenone nie jest normalna. Jej siła jest inna od twojej. Odparła by mnie już na samym początku! Po za tym ona mnie nie cierpi. Przez co nie wpuściła by mnie od tak – uśmiechnęłam się złośliwie.

-Oż ty! –syknęła.

Ruszyła na mnie. Ja natomiast wzięłam głęboki oddech i uspokoiłam się. Moim słabym punktem są emocje. Gdy wyprowadzi mnie z równowagi, przegram. Wykonałam szybką pieczęć. Zacisnęłam lewą dłoń na prawym nadgarstku. Skierowałam do niej Chakrę i tylko czekałam aż znajdzie się we właściwej odległości.

-Kono yaro! – krzyknęłam.

Uderzyłam ją idealnie w brzuch. Wypluła sporą ilość krwi i przeleciała spory dystans. Szybko udałam się za nią. Leżała nie przytomna w ruinach jakiegoś starego domu.

-Chyba przesadziłam – mruknęłam  i podrapałam się nerwowo w tył głowy.

Sprawdziłam jej puls. Żyła. Nie potrzebo na szczęście lekarza. Miałam szczęście, że w tym miejscu nikt nie mieszkał. Inaczej miałabym problemy. Nagle podleciał do mnie jeden z Geninów Piasku. Był przestraszony. Przez moment się zastanawiałam kim on jest.

-Kim ty jesteś? – zapytałam ja jakaś idiotka.

-Ja… Kankuru. Przecież widzieliśmy się dzisiaj kilka razy! – krzyknął.

-Wybacz. Jestem trochę tępa- powiedziałam.

-Gdzie …

-Porwali ją – weszłam mu w słowo.

-Gdzie jest?!

-Nie wiem! To ścierwo nie chciało powiedzieć! – prychnęłam.

-Zwiąż ją i zabieramy to Kazekage – powiedział.

-Dlaczego ja! – sprzeciwiłam się.

Jednakże, jego spojrzenie nie wyrażało sprzeciwu. Westchnęłam zrezygnowana i wykonałam jego rozkaz. Zaraz po tym zabrał ją na plecy i w pośpiechu udaliśmy się do władcy wioski.

***

Był środek nocy, przeszło po pierwszej. Kazekage próbował się dowiedzieć czegoś o pobycie dziewczyny, jednakże na marne. Zaczęłam się o nią martwić. Wyszłam z budynku i udałam się do bramy woski. Stwierdziłam, że na ich pytania odpowiem później. Oparłam się o mór i spojrzałam na pustynię. Stwierdziłam, że sam piasek jest okropny i nie lubię go. Po moich plecach przebiegł niemiły dreszcz. Zaraz po nim na pustyni rozległ się wybuch. Szybko udałam się w tamtą stronę. Powinnam zaczekać na towarzyszy, ale naprawdę chciałam wiedzieć czy Tenone nic nie jest.  Mój bieg potrwał tylko chwilę. Znalazłam ją całą i zdrową. Tylko, że ilość tej krwi na niej i wokół niej była okropna. Położyłam sobie dłoń na ustach, kiedy poczułam jak mój ostatni posiłek wraca.

-Ten…one – szepnęłam. 

-Kasumi, tak? Z wioską wszystko w porządku?! – krzyknęła.

Poczułam jakbym została potraktowana prądem. Spojrzałam na swoje dłonie. Były całe we krwi. Również sceneria się zmieniła. Widziałam swoich rodziców martwych. Starałam się przełknąć gulę, która zatrzymała się w moim gardle. Nagle na moim ramieniu poczęła czyjaś dłoń. Zamknęłam oczy i poczułam się spokojniejsza. Otwarłam oczy. Stał obok mnie Natsu. Jego niebieskie oczy wpatrywały się z taką czułością.

-Kasumi! – powiedział.

Dopiero jego głos dotarł do mnie. Poczułam, że zaraz się rozpłaczę.

-Te, Ichigo*! –załapał mnie za ramiona i potrząsną mną.

Rzuciłam mu się na szyję. Zaczęłam płakać. Świetnie rozkleiłam się przy wszystkich. Nagle poczułam jak pomarańczowowłosy mnie przytulił. Poczułam, że mam coś gorącego na twarzy i odsunęłam się.

-Przepraszam – mruknęłam.

-Spokojnie, Ichigo. Nic się nie stało. Wracajmy – uśmiechał się do mnie miło.

Przytaknęłam. Wszyscy odwrócili się i zaczęli iść. Jednak ja dalej stałam i wpatrywałam się w przestrzeń.

-Zaraz… - spojrzeli na mnie. – Jak mnie nazwałeś?! – syknęłam.

-Ichigo. Pasuje do ciebie, a raczej do twoich włosów. Mają odcień nie rubinowy raczej truskawkowy – uśmiechnęli się wszyscy.

Westchnęłam zrezygnowana.

-Niech będzie. Zmęczona już jestem –mruknęłam.

Udałam się za resztą w kierunku wioski. Na bank zostaniemy tu na dłużej po tym co się stało. Mój wzrok wraz ze wzrokiem pomarańczowowłosego spotkały się. Odczuwałam od  niego dziwaczne uczucie.